เซ็งในอารมณ์!

เปิดทีวีดู มีแต่ข่าวคราวพวกเด็กๆ ยกพวกตีกันบ้าง แทงกันบ้าง ยิงกันบ้าง ลูกหลงไปโดนเอาชาวบ้านที่ไม่รู้ อิโหน่ อิเหน่ บาดเจ็บ ล้มตาย ไม่เว้นแต่ละวัน ทำให้เซ็งในอารมณ์จริงๆ

ยิ่งได้ฟัง พวกนักวิชาการ(เกิน) นักจิตวิทยา(ของกู) พวกกูรูทั้งหลายแหล่ ออกมาให้สัมภาษณ์ บอกถึงวิธีการแก้ปัญหา แต่ละข้อ แต่ละอย่าง แต่ละขั้นตอนยิ่งเซ็งหนักเข้าไปอีก

แต่ละข้อ แต่ละอย่าง ต้องใช้เวลาเป็น ห้าปี สิบปี กว่าจะเห็นผลและยังไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือไม่ อีกต่างหาก และกว่าจะถึงเวลานั้นชาวบ้านชาวช่องยังจะต้องตายฟรีกันอีกกี่ศพ?

มัวแต่กลัวพวกสิทธิมนุษย์ชน คุ้มครองเด็กบ้าบออะไรก็ไม่รู้!

พวกนั้นก็ดีแต่พูดปาวๆเท่านั้น เวลาลูกหลาน ชาวบ้านเขาเจ็บฟรี ตายฟรี ไม่เห็นช่วยอะไรได้
โน่น..กลับโยนให้รัฐบาลโน่น

หลับหู หลับตาปกป้องคนทำผิดตะพึดตะพือ มันถึงได้มีฆาตกรเต็มบ้านเต็มเมืองอยู่ทุกวันนี้

เด็กฆาตกรพวกนั้นก็เหมือนกัน พอฆ่าคนตาย จับไปไว้ในสถานพินิจปี สองปี เท่ากับเพิ่มบารมีให้กับพวกมันเสียอีก พอออกมาอีกที กลายเป็นพี่เบิ้มเลย เพราะถือว่า ข้าได้ประกาศนียบัตรแล้ว
ข้าจบหลักสูตรฆาตกรเต็มตัวแล้วนะโว้ย!

ทีนี้แหละ ยิ่งหึกเหิมหนักเข้าไปอีก หรือใครจะว่าไม่จริง หือ?

หาวิธีแก้ปัญหา เอาไอ้ที่มันสั้นๆ กระชับๆ คิดเป็นไหม?

พวกครูบาอาจารย์ประจำสถาบันและเจ้าหน้าที่ตำรวจในพื้นที่ก็เหมือนกัน จะไม่รู้หรือว่า แต่ละกลุ่ม
 แต่ละพวก มีใครเป็นหัวโจก?

หาวิธีจัดการหัวโจกได้ ทุกอย่างก็จบ!

เมื่อ 3-4 ปีก่อน ในเมืองภูเก็ตก็เป็นแบบนี้แหละ ยกพวกไล่แทง ไล่ยิงกันไม่เว้นแต่ละวัน
แต่เดี๋ยวนี้เงียบกริบ

ไม่ใช่เพราะพวกมันกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีหรอกนะ

แต่ตำรวจภูเก็ตเขามีวิธีจัดการ บัวไม่ให้ช้ำ น้ำก็ไม่ขุ่น ทั้งๆที่แต่ละตัวเป็นลูกนายหัว มีสะตังค์ มีอิทธิพลบารมีทั้งนั้น

เขาทำกันยังไง มาถามกันเอาเองก็แล้วกัน!

อย่ามัวฟัง พวกนั่งพูดออกทีวี ข้างปากเป็นเปือกอยู่นั่นเลย แก้ปัญหาไม่ได้หรอก

พวกนั้นยิ่งพูดกลับยิ่งเพิ่มปัญหา เพราะมีคนออกมาขัดคอ ทีนี้ก็ไปออกเรื่องอื่น ยาวไม่รู้จบ เพราะเรื่องเดิมหายไปแล้ว

มันเป็นยังงี้ทุกที จำกันไม่ได้บ้างเรอะ?

เซ็งในอารมณ์ จริงๆ ผับผ่า!